Bali 4 - Ubud

Afgelopen weekend zijn Isa, Nadien en ik twee dagen naar Ubud geweest. Op de scooter waren we er binnen een uurtje. Aangekomen bij ons verblijf voor die nacht hebben we besloten die middag naar Goa Gajah te gaan. Dit is een oude tempel die ook wel (onterecht) olifantentempel genoemd wordt. Toen deze tempel ontdekt werd, was de ingang half afgebroken en zag de ontdekker er een olifantkop in. Later bleek dit helemaal niet zo te zijn. Voordat je een tempel in mag moet je een sarong hebben, dus die hebben we meteen maar aangeschaft, na een half uur twijfelen over welke kleur en print het moest worden natuurlijk. De ingang van Goa Gajah is super mooi, het ziet er uit als een soort monsterlijk hoofd met allemaal versieringen er omheen (zie foto’s). Rondom de tempel is een grote ‘jungle’-tuin met, natuurlijk, heel veel trappen.

Die avond (vrijdag) zijn we naar Kecak Fire & Trance Dance geweest. De dans vormde een verhaal, dat zonder de meegegeven tekst en uitleg niet gevolgd kon worden. Tijdens de voorstelling werd geen gebruik gemaakt van instrumenten, maar werd alle muziek gevormd door stemgeluid en af en toe wat hand geklap. Na een uur de verschillende dansen te hebben bekeken, zijn we wat gaan eten en uiteindelijk bekaf in bed beland. M’n oren suisden nog na van het constante ‘gezang’ dat tijdens de dans te horen was. Bekijk de filmpjes die ik straks zal uploaden, dan snap je wat ik bedoel. Al met al, leuke ervaring!

Zaterdagochtend zijn we na het ontbijt op de scooter gestapt richting de Tegalalang rijstvelden. Na het parkeren van de scooters werden we door een man aangesproken en uitgenodigd mee te gaan naar zijn koffieplantage. Wij wilden eerst de rijstvelden bekijken (want afwijken van de planning is natuurlijk niet autistisch verantwoord), dus daar gingen we. Na een helse afdaling van ongelijke traptreden waren we onderaan in de rijstvelden beland, waar we een ‘donatie’ mochten betalen, geen vrijwillige, want het moest minimaal 5000 Rupiah zijn. Even later, tijdens de weg naar boven langs de rijstvelden ‘mochten’ we nogmaals een donatie doen. Ze zijn hier goed ingespeeld op het toerisme, dat is duidelijk. Ook is de hoeveelheid van de donatie afhankelijk van de inschatting die ze maken. Mij werd 5.000 Rupiah gevraagd, terwijl Isa en Nadien (die iets later dan ik aankwamen) 10.000 p.p. mochten betalen. Na wat geklim en geklauter konden we genieten van de mooie uitzichten over het rijstveld. En we hebben het gepresteerd weer boven te komen, weliswaar kletsnat van het zweet, maar het is ons gelukt. Een echte prestatie, vonden we zelf. Na een welverdiend ijsje hebben we toch besloten met de beste meneer van eerder mee te gaan naar zijn koffieplantage. Wayan (zo heette hij) leidde ons rond en vertelde ons over zijn luwak koffie. Luwak koffie is een van de duurste koffiesoorten ter wereld, puur om het productieproces. De koffiebonen worden namelijk gegeten door Luwak beesten, uitgepoept en daar wordt uiteindelijk koffie van gemaakt. Wayan wist dit allemaal op een super enthousiaste en leuke manier te vertellen. Na een rondleiding hebben we vijf verschillende soorten thee en vijf verschillende soorten koffie mogen proberen, ieder met zijn eigen verhaal en waar het goed voor zou zijn. Uiteindelijk moesten we natuurlijk ook de ‘Poopuccino’, zoals Wayan het noemde, proeven. Ik zou nu kunnen zeggen dat Douwe Egberts d’r niks bij was, maar ik proefde geen verschil, haha. Hierna werden we in de gelegenheid gesteld nog even in Wayan’s winkeltje ‘shoppen’ voor de beste koffie en beste thee. Maar wij verloochenen onze afkomst natuurlijk niet en hebben als echte Nederlanders vriendelijk bedankt.

Na de rijstvelden en de poopuccino’s zijn we weer op de scooter gestapt. Dit keer richting de Gunung Kawi tempel. Het eerste wat we daar aantroffen waren, hoe kan het ook anders, trappen! Heel veel trappen, gelukkig waren de vele trappen het wel waard. In een jungleachtige omgeving met een waterval en veel bebossing waren enorme beelden uitgehouwen uit de stenen. Een prachtig beeld om te zien (zie foto’s). Na hier nog ff rondgelopen te hebben konden we onze helse route weer terug volgen, de trappen op. Het leek net of de mensen van de winkeltjes en warung’s op de terugweg het aanvoelden, ze begonnen namelijk alles in te ruimen. En ja hoor, nog geen minuut later begon het te regenen, of beter gezegd: te plensen! We zijn snel met de scooter bij een winkeltje gestopt om een regenponcho te scoren. En met volle moed zijn we maar meteen op de scooter gestapt terug richting Ubud (want ja, in het regenseizoen kan dit wel de hele dag duren). Na 20 minuten rijden kwamen we weer in Ubud aan, waar geen wolkje aan de lucht was. En daar reden we, als verzopen katjes in onze regenponcho’s. Hoe zuidelijker je op het eiland komt, hoe minder regen lijkt het wel. De rest van de dag hebben we ze dus niet meer nodig gehad gelukkig. Nu zijn we weer terug in Denpasar en natuurlijk staat er weer een bergje huiswerk op ons te wachten, dus bij deze sluit ik af. Doei! 

P.s. Foto's upload ik per album bij een reisverhaal, dus klik op albums i.p.v. op foto's, dan verlies je het overzicht niet ;)