Bali 9 - Lombok

Op dit moment zijn we net terug van vier dagen vakantie op Lombok. De wet van Murphy is de afgelopen dagen meermaals bewezen, maar ondanks dat hebben we enorm veel gelachen met z’n allen (Frank, Nico, Bart, Isa, Nadien en ik).

Zaterdag ochtend zijn we vertrokken op de scooters richting Padangbai, vanaf hier zouden we de public ferry kunnen pakken naar Nusa Penida, onze geplande bestemming. Al snel werd duidelijk dat er geen rekening word gehouden met vaste schema’s qua vertrektijden, wat er toe leidde dat we dus de boot hadden gemist (ondanks een uur ‘te vroeg’ te zijn). Natuurlijk werden we meteen aangesproken door verschillende ‘super behulpzame’ Balinezen die ons met alle liefde (en een forse betaling) naar Nusa Penida wilden brengen. Maar wij laten ons niet oplichten en wilden graag onze scooters mee, dus zijn we in een impulsieve (oke, en een beetje naïeve) bui gewoon toch de public ferry opgereden in de hoop dat deze toch nog wel ergens in de buurt zou stoppen. Het is logisch dat het heel rauw op ons dak kwam toen we hoorden dat de boot naar Lombok zou gaan (wat we al dachten) en minimaal 4 uur zou duren, haha oeps. Ondanks de lange reistijd hebben we ons lot maar geaccepteerd en de tijd gedood met wat potjes kaarten en luieren en liggen op de grond.

Aangekomen op Lombok valt meteen het verschil op tussen de twee eilanden. In tegenstelling tot Bali is de overheersende godsdienst op Lombok de islam. Vrouwen dragen veelal hoofddoeken, je kan je kont niet keren of er staat wel een moskee, over het hele eiland worden gebeden door luidsprekers opgelezen en je hoeft hier niet om de drie meter bang te zijn dat je een offertje op de stoep vertrapt, haha. Ook is snel op te merken dat het toerisme hier nog niet zo is doorgedrongen als op Bali. Het is rustiger (vooral op de wegen), maar ook armer voor mijn gevoel.

Onze eerste accommodatie (die snel op de boot is geboekt) lag in Koeta/Kuta (zuidkust). Niet zoals de overvolle, schreeuwende, chaotische massatoeristen plaats op Bali, maar een leuk dorpje met restaurantjes en wat accommodaties. De volgende dag zijn we naar Mawun beach gegaan. Dit is zo’n ansichtkaart-strand in een baai (zie foto’s). Aan beide kanten zijn bergen met bebossing, het strand is parelwit en de zee helderblauw. Helaas zat het ons niet mee en begon de zon zich in de loop van de middag te verschuilen achter dikke grijze wolken, tijd om weg te gaan dus. Ons plan was die avond in Senggigi te slapen (westkust) en dit zou een rit van 1,5 uur zijn. Na een half uurtje rijden begon het met bakken uit de lucht te vallen en hebben we de meest charmante regenjassen ooit kunnen scoren bij een winkeltje aan de kant van de weg (zie foto’s, we konden nog steeds lachen).

Op de scooter over het eiland rijden is echt de mooiste manier om het eiland te zien. We kwamen langs rijstevelden, prachtige moskeeën, winkeltjes, dorpjes, heuvels, noem maar op. Deze dag was een speciale dag volgens mij, op verschillende plekken waren optochten te zien van mannen en vrouwen die mooi waren aangekleed en opgemaakt (zie filmpje).

Na een middagje rijden in de regenbuien kwamen we aan in Senggigi. Om zeven uur ’s avonds is het donker, waardoor we ook in het donker op zoek moesten naar een plaats om de nacht door te brengen. Straatverlichting is hier niet een veelvoorkomend iets, dus je kan nagaan dat het wel even heeft geduurd iets te vinden. Alsof het allemaal niet erger kon, bleek Frank's binnenband ook nog eens stuk en mijn achterlicht kapot. Daar stonden we dan, met een lekke band en nog geen onderdak. Maar op het moment dat de moed ons bijna in de schoenen zakte was er toch nog een accommodatie beschikbaar in de buurt, en wat voor een. Een super toffe, zes persoons villa gevonden. Weliswaar met een koude douche en een wc die niet goed doorspoelde, maar je mag ook niet te veel verwachten hier.

De volgende dag moest eerst de binnenband gemaakt worden. Gelukkig was er een 'garage' dichtbij waar dit kon. Voor omgerekend 4 euro zat er binnen 5 minuten een nieuwe binnenband in en voor 0,70 hadden Nadien en ik een nieuw achterlampje. Hierna zijn we gaan toeren langs de kustlijn, met prachtige uitzichten. Natuurlijk mocht dit niet lang duren, want het begon alweer te regenen. Gelukkig konden we net op tijd een lounge tentje vinden op een klif langs de kust, waar we wat hebben gedronken in afwachting tot de regen zou stoppen. Dit gebeurde natuurlijk niet, dus konden we de regenponcho’s weer aantrekken en terugrijden naar de villa. Die avond wilden we uit eten, dus gingen we op zoek naar een restaurantje. Letterlijk op zoek, want op Lombok schenken ze lang niet in alle restaurants alcohol. Iets dat essentieel is natuurlijk bij het avondeten. Die avond hebben we eindeloos potjes kaarten en 30 seconds gespeeld (toen kon mijn avond natuurlijk niet meer stuk).

De volgende dag zijn we op tijd weer op de scooter gestapt en na een klein uurtje rijden weer bij Lembar aangekomen. Vanaf Lembar konden we de public ferry terug pakken naar Padangbai op Bali. Met een enorme groep scooters rij je tegelijk in complete chaos het ruim van het schip in om vervolgens hutje mutje je scooter te parkeren en proberen er nog uit te komen om naar boven te lopen (filmpje). Op het achterdek hebben we gelijk een mooi plekje kunnen vinden met stoeltjes en een tafel (in tegenstelling tot de heenreis). Hier hebben we de tijd gedood met potjes pesten. Na vijf uur eindelijk aan te komen op Bali hadden we nog een reis van dik een uur voor de boeg om weer ‘thuis’ te komen. We waren kapot, maar voldaan van een super impulsief en chaotisch weekend. Het blijkt maar weer; met een goed gezelschap kan je heel wat tegenslagen aan!